Süleyman Cevahir gehört zu einer der wichtigsten geistlichen Trägerfamilien in Dersim („Baba Mansur Ocağı/ Ocak”, etwa einem Kloster für Derwische vergleichbar). Bei den Massakern im Jahre 1938 wurden zwei seiner Onkel mitgenommen und getötet. Die heiligen Häuser der Baba Mansur wurden überfallen und die Mitglieder vielen Beleidigungen und Demütigungen ausgesetzt.

„Mein Onkel sagte zum Kommandanten: ‚Weder mein Vater noch mein Großvater haben Waffen getragen. Wir tragen keine Waffen, weil wir Seyid sind. [Anm.: Seyid sind geistige Führer; diesen Ehrentitel bekommen nur männliche Nachkommen der Ehlibeyt-Familie.] Wenn Ihr uns dafür bestrafen wollt, daß wir Seyid sind, sind wir damit einverstanden - aber wir tragen niemals Waffen.’
Anfang September 1938, als die Massentötungen sich dem Ende neigten, errichteten sie Polizeistationen in den Dörfern. Gewaltsam wurden den Seyid die Bärte geschoren. Es wurde ihnen verboten, ihre Schüler (Talip, Laien) zu besuchen.
Ich vergesse es nie... Wir hatten einen alten Mann im Dorf, der Mahmut Dede hieß. [Anm.: Dede ist ein hoher Geistlicher.] Damit die Soldaten ihn nicht sehen und seinen Bart rasieren konnten, hat er sein Haus nie verlassen und ist darin nach zwei Jahren gestorben.“

Süleyman Cevahir
(geboren 1930 in Şöbek/ Mazgirt)
Datum und Ort des Interviews: 21. April 2010, Dersim
oder: am 21. April in Dersim
oder vielleicht besser:
Ort und Datum des Interviews: Dersim, den 21. April 2010
Interviewer: Yaşar Kaya & Cemal Taş

Süleyman Cevahir
1930 Şöbek Mazgirt
Söyleşi Tarihi ve yeri: 21 Nisan 2010 Mamekiye
Söyleşi Yapan : Yaşar Kaya & Cemal Taş
Süleyman Cevahir Dersim’in en önemli Ocaklarından Baba Mansur Ocağındandır 1938 Tertelesi’nde iki amcası götürülüp öldürülür. Ocakları basılır ve çok hakaret ve aşağılamalara da maruz kalırlar.
“Amcam kumandana diyor ki ‘ne ben, ne babam, ne de dedem silah taşıdı, biz silah taşımayız çünkü biz Seyidiz. Bize Seyit diye ceza verecekseniz biz razıyız ama biz asla silah taşımayız...”
1938 Eylül başlarında toplu katliamlara son verdiler ve köylere karakollar yapıyorlardı. Baba Mansurlu sakallı Seyitlerin sakallarını zorla kestiler. Taliplere gitmelerini yasakladılar. Hiç unutmam Mahmut Dede adında yaşlı bir amcamız vardı asker görmesin yoksa sakalını keser korkusu ile iki yıl boyunca evden dışarı çıkmadı ve evde öldü” (Hier fehlen irgendwo die Anführungsdzeichen.)

Süleyman Cevahir Dêsım de Bava Mosuru rawo. 38i de çê inu ra dı Seyıdu benê, kısenê. Bonê Jiare re heqeret u neqiye kenê.
“Apê mı qumandani ra vano ke ‘nê ez, nê piyê mı, nê ki khalıkê mı çhek gureto xo dest, ma çhek nêceme xo dest, çı ke ma Seyidime. Heke Seyid diye cırm dane ma ma rajiyme, hama karê mawo çhek nêbeno.”
“Tertele ra tepia esker dewu de qeraqol vıraşti. Herdisê Seyidu bırnay, kerd tomete ke şierê toluvu. Qê xo vira nêkon ju apê de ma bi, namê xo Momud bi, o dı serri qê çê ra tever nêveciya ke herdisa xo mebırnê. O zerrê çêyi de merd.”